1 & 2 juli: Goede buren worden verre vrienden

Mora, wat een gezellig plekje om twee nachtjes te blijven. Maar nu komt het echte doel waarvoor we ook naar Zweden wilden. In 2010 stonden er ineens twee huizen naast elkaar aan de Parkweg in Beesd te koop. In 1999 ging ik er alleen met mijn kinderen wonen en leerde ik Jan en Jane kennen, samen met Jan´s moeder Dien. We kregen er hele goede buren aan en toen Albert vanuit de WAO en gedeeltelijk WW moeilijk aan de slag kwam, bood Jan hem nieuwe kansen. Uiteindelijk is hij vanuit die baan volledig afgekeurd vanwege zijn slechter wordende gezondheid, maar wel altijd in goed overleg en met veel wederzijds respect. We maakten elkaars huwelijken mee, de geboortes van hun kinderen en het overlijden van buurvrouw Dien. Intense tijden!

 

En dan emigreer je allebei in hetzelfde weekend definitief. Zij naar Zweden, wij naar Spanje. Eigenlijk hebben we alleen nog via Facebook contact gehad, maar oude liefde roest niet en wat goed is, blijft goed. Toen wij dus vorig jaar besloten om een rondreis te maken door Scandinavië, wisten we meteen dat een bezoek aan de buren hoog op de verlanglijst stond. Of is het andersom? Wilden we nog steeds een keer naar Jan en Jane en knoopten we daar een rondreis Scandinavië aan vast. We weten het niet meer precies?

Maar dat het gezellig is hier, dat staat buiten kijf! Ik heb geen tijd en zin om uitgebreid te bloggen vandaag, we kletsen al twee dagen aan één stuk door en hebben de draad opgepakt waar we hem zes jaar geleden hebben laten liggen. Zo makkelijk, alsof het gisteren was. Jan en Jane zijn geen spat veranderd, maar ook bij hen merken we de ontspannen leefwijze hier in Zweden, zoals we dat zelf in Spanje ervaren. Maar Ton en Demy, da´s andere koek, die kinders van toen, nog basisschoolleeftijd, zijn nu twee zestienjarige leuke jongelui geworden die het duidelijk erg gezellig vinden dat wij er zijn.
Ton en Jan laten ons hun bedrijfspand zien op het mini-vliegveld van Hagfors, recht tegenover hen aan de andere kant van het meer. Wat een prachtig bedrijfspand, wat ze al een aantal jaren hebben, maar waar nu weer hele nieuwe plannen voor zijn. Jan is een bevlogen man met veel ideeën, niks veranderd en Ton gaat in papa´s voetsporen.

Gisteren lekker gebarbecued, ons beddengoed gewassen en aan de lijn gedroogd en urenlang gekletst. De camper staat hier lekker in de schaduw voor het huis, want het is hier voor Zweedse begrippen erg warm. Heerlijk!

 

Vandaag zijn we na een uitgebreid ontbijt op pad gegaan naar de Värmland Moose Farm hier een kwartiertje verderop. Mag ik dat iedereen aanbevelen die hier in de buurt woont? Wat een geweldige dieren, een zeer enthousiaste en deskundige gids en een keurig verzorgde toer. Lotta, het vrouwtje had twee kalfjes van nog maar twee weken oud. Het stierkalfje was erg verlegen, maar het meisje kroop zowat bij de gids in de broekzak en vond het publiek ook zeer interessant. Na deze kennismaking met heel veel uitleg over het leven in het bos en de wilde dieren hier, zoals de vos, de wolf, de lynx en zelf beren, mogen we Lotta allemaal nog wat te eten geven en dat waardeert ze blijkbaar zeer. Na ruim anderhalf uur hebben we pauze, de lange wandeling terug naar het hoofdgebouw. En dan komt de uitsmijter: we mogen de grote elandman met zijn mooie gewei zien en zelfs aaien. Ik boek een overwinning op mezelf door de emmer in de hand te nemen en het prachtige dier aan te raken en te voeren. Wie mij en mijn geschiedenis kent, snapt dat het met knikkende knieën was, maar ik heb het gedaan!

 

We hebben vandaag enorm geleerd over de kracht, souplesse en intelligentie van deze koningen van het bos, indrukwekkende dieren! Wat een bijzondere middag en dat in goed gezelschap ook nog. Ik plaatste een foto op Facebook en daarop reageerde Trees, de zus van Jan, die al dertien jaar hier woont met haar man Paul. Zij vroeg of we nog zin en tijd hadden om aan te komen, dus na een kort bezoek aan een leuk dorp in de buurt, reden we hun kant op. Wij hebben een beetje beeld gekregen van hoe zij hier begonnen, doordat ze een van de eersten waren die meededen aan het programma Ik Vertrek. Inmiddels hebben ze hun camping al jaren niet meer, maar wel een heerlijk landelijk gelegen huis met een hele hobbyboerderij erbij. Varkens, kalkoenen, koeien, een pony en zelfs bijen voor hun eigen honing. Ook daar praten we gezellig bij nadat we hen al een jaar of tien niet gezien hadden.

Kortom, een heerlijk weekend waarin we ons enorm welkom hebben gevoeld! Vanavond hebben we lekker in Hagfors gegeten met zijn vijven, want Demy moest werken op de receptie van de camping waar Paul en Trees hier ooit hun avontuur begonnen. En nu hangen we lekker met zijn allen rond de grote tafel en sluit ik af!

Klik hier voor de foto´s van gisteren.

Klik hier voor de foto´s van vandaag.