26 juni: Peer Gynt en het Vikingskipet

 

Het is berekoud als we vanmorgen wegrijden van de camping van het Toftemo Turiststajon in Dovre. Tijdens het opruimen van de camper heb ik contact met Elisabeth, mijn lieve Spaanse vriendin, maar nu ook zaakwaarnemer. Ik sla daarom de douche over en hoop dat later vandaag in te halen. Vorige week zondag, toen we op pad waren met ons schoolreisje, kreeg ik een bericht van hen dat er een brief lag van de Spaanse belastingdienst. Niet weer he? Ik ben elk jaar de klos, steeds willen ze weer wat van me, terwijl we keurig onze aangiften doen. De eerste keer was er een flinke fout gemaakt vanuit Rabobank Nederland, vorig jaar moesten we allerlei bewijzen aanvoeren ter controle van de erfbelasting over mijn moeders erfenis en wat nu weer? Dat weten we dus niet, want in deze brief staat alleen dat ze me niet hebben kunnen traceren om een aangetekende brief in ontvangst te nemen. Ja, ik ben al een tijdje niet thuis, maar al die andere brieven konden gewoon opgehaald worden bij het postkantoor na een briefje in onze ´buzon´, de postbus die Elisabeth en Salvador leeg halen.

Na contact met mijn gestor, die ook alleen maar weet te vertellen dat iemand die documenten moet ophalen in Cieza, bij Murcia, zijn we na een week nog niet wijzer. Elisabeth belooft me vandaag te bellen en meldt me al snel dat zij en Salvador naar het belastingkantoor gaan. Ze hebben een getekende machtiging om onze post in ontvangst te mogen nemen, compleet met kopieën van onze ID-kaarten en onze paspoorten liggen thuis in de kluis, die gebruiken we eigenlijk alleen als we buiten Europa reizen. Nu blijkt dat het dubbel hebben van deze papieren, niet dom is, want ik gaf hen gisteren de code van de kluis en zij kunnen dus het paspoort meenemen als extra bewijs dat ik hen vertrouw. Zo rond de middag krijg ik bericht van haar, ze hebben de brief meegekregen en meteen doorgestuurd naar onze gestor. Hij bericht mij weer dat hij het boekhoudkantoor heeft ingeschakeld, want blijkbaar hebben ze uit Nederland doorgekregen dat we daar onroerend goed hebben wat niet is aangegeven in onze aangiften van 2012 tot en met 2015. Da´s vreemd, want dat is dus wel gedaan. Het enige wat inderdaad niet is aangegeven zijn de huuropbrengsten van het appartement, simpelweg omdat die er nooit geweest zijn. Mijn moeders partner woonde er gratis in, zoals geregeld was in hun samenlevingscontract en na zijn overlijden zijn we het zelf gaan gebruiken. Zoals Thomas, de gestor zegt, slaan ze mijn dossier ook geen jaar over. We zien de bui en de kosten van allerlei papierhandel al weer hangen. Maar aan de andere kant, het is wel fijn dat we nu weten waar het om draait, want het zit me al een week niet lekker, mijn naam zou zelfs gepubliceerd worden in de Staatkrant van Spanje, omdat ik niet te vinden was. Zucht, alles goed geregeld, nog problemen.

Ik moest het even kwijt hoor, het verklaart ook wel een stukje mijn stemming van gisteren. Lichamelijk ben ik nog niet echt opgeknapt, maar tussen de oortjes gaat het een stuk beter. Albert merkte vanmorgen wel dat ik met mijn hoofd meer in Spanje zat dan hier in Noorwegen. Toen we dan ook op de E6, de snelweg richting Lillehammer de afslag kregen naar de Peer Gynt Vegen, besloot hij dat dit me wel eens af zou kunnen leiden. En dat deed het! Wat een geweldige route. Na een prachtige inleiding langs leuke boerderijtjes, schapen op en langs de weg en veel fleurige wilde bloemen in de wegbermen, kwamen we bij een slagboom. We moeten 80 kronen betalen met credit card en het kaartje meenemen. Dat eerste ging prima, dat tweede niet, want we kregen geen ticket uit de automaat. Maar vooruit, de slagboom ging open, de rest is van later zorg. We rijden al snel op een onverharde weg, stijgen hoger en hoger, maar komen deze keer gelukkig niet in de sneeuw terecht. Wel zien we aan alle kanten mooie bergen, maar vooral prachtige mossen, grassen, struiken en meertjes. Ook zien we regelmatig langlaufroutes aangegeven en dit gebied moet daarvoor in de winter ook zalig zijn. Het zijn geen scherpe bochten, geen gezigzag en smalle stukken met veel tegenliggers, nee het is een grotendeels onverharde, maar wel hele prettige route om te rijden. Er is erg weinig verkeer en de paar campers die we tegenkomen zijn toch weer Nederlanders (en één Duitser). Genoten! Zestig kilometer natuurschoon.

In Forset, een mooi klein dorpjes, halen we verse broodjes, melk en een heerlijke gebraden kip bij de Spar. Een paar kilometer verder stoppen we op een parkeerplaatsje bij een mooie kiosk en besluiten we de kip meteen soldaat te maken met de aardappelsalade die we nog hebben. Die broodjes bewaren we voor vanavond. Wat een heerlijk maaltje! Net voor de lunch krijgen we het bericht van Elisabeth dat ze de brief hebben, dus is mijn zorg ook een stuk minder ineens. Ik denk dat de fout eerder bij de belastingdienst zit dan bij ons of zoals al eerder: in de communicatie tussen Nederland en Spanje. Ik vraag met echt af hoeveel mensen er daadwerkelijk denken dat er geen uitwisseling van gegevens is na emigratie, die zijn echt ooit zwaar zuur.

Wij vervolgen onze route en zitten bij Lillehammer weer op de snelweg voor we het weten. Geen bezoek aan de Olympische Skipiste dus, maar dat vind ik ook niet zo belangrijk. Wel wil ik graag in Hamar een blik werpen op het bekende Vikingskipet, de schaatsbaan waar de Nederlanders in de jaren ´90 zo´n furore maakten. Ik was in die tijd een groot fan van onze nationale trots, het Nederlandse team, met namen als Rintje Ritsma, Falko Zandstra, Ids Postma, onze eigen Madese Gianno Romme en nog veel meer. En voor Noorwegen natuurlijk altijd weer Johan Olav Koss. Thailf, Hamar, Salt Lake City en de baan in Calgary, geweldig tijden. Het deed me vanmiddag echt wat om daar voor te staan.

 

Vanaf daar was het nog een half uurtje rijden naar Elverum Camping, een mooie plek om een nacht te staan aan het riviertje wat door de stad stroomt. Ik heb hier vanmiddag lekker gedoucht, we hebben eindelijk de TV weer gaande en ik ga zo weer verder in het boek waar ik gisteren in begonnen ben. Het is best druk op deze camping, nu ook de Noorse kinderen vakantie hebben, maar zeker niet vervelend. Het valt ons op dat de Noren enorme caravans hebben, echt niet normaal. Ze rijden ook graag rond met campers en wij worden vandaag achtervolg door de Duitse buren van gisteren, beiden met een enorme Concorde.. Altijd baas boven baas. De zon schijnt, maar de wind maakt het nog koud. Onze laatste nacht in Noorwegen, morgen gaan we naar Zweden!